افزایش شاخص کاهش صدای دیوار با استفاده از پوشش‌های اضافی
دیوارهای پیش ساخته به دلیل سبکی سازه و سرعت عمل بالا در اجرا، بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. یک دیوار بلوک سیمانی 145 میلی‌متری با درجه تراگسیل صدای 50 (STC=50) حداقل الزامات مقررات ملی ساختمان (مبحث هجدهم عایق‌بندی و تنظیم صدا)را برآورده می‌سازد، البته ذکر این نکته ضروری است که مقادیر تعیین شده در مبحث هجدهم در مقایسه با سایر کشورها، متناسب با ساختمان‌های میان رده (کلاس D) است. بنابراین چنانچه هدف دستیابی به شاخص‌های مورد استفاده در ساختمان‌های لوکس بر اساس استانداردهای بین‌المللی باشد، اتخاذ تدابیر سختگیرانه و همچنین تقویت آکوستیکی از طریق ایجاد پوشش‌های اضافی ضروری است.
معمولا اجرای پوشش با تخته گچی مرسوم است. پوشش دیوار باید با دقت انجام شود زیرا ممکن است به کاهش عایق‌بندی صوتی توسط سیستم منجر شود.
سه عامل بر نحوه تأثیر پوشش بر عایق‌بندی صوتی دیوار تاثیرگذار است:
- فاصله بین سطح دیوار پایه و تخته گچی
- استفاده از مواد جاذب صدا در فاصله بین تخته گچی و سطح دیوار پایه
- عدم اتصال صلب بین تخته گچی و دیوار پایه
قرار دادن پوشش تخته گچی باعث افزایش عایق‌بندی صدا در فرکانس‌های بالا می‌گردد. با نوسان سیستم جرم-فنر (دیوار، حفره ایجاد شده و پوشش) در فرکانس‌های پایین ممکن است موجب کاهش عایق‌بندی صدا در سیستم گردد. در حالیکه صداهایی مانند صحبت کردن، منبع نوفه با فرکانس پایین نیستند اما در استودیوهای مدرن ممکن است مشکل ایجاد نماید. به طور کلی هر چه عمق حفره بیشتر و جرم تخته گچی بالاتر باشد، احتمال تأثیر منفی بر عایق‌بندی دیوار در رنج فرکانسی تعیین STC کمتر می‌شود.
همچنین قرار دادن مواد جاذب صدا در حفره به پایین آوردن فرکانس تشدید و بهبود عایق‌بندی در فرکانس‌های بالاتر کمک می‌کند. مواد الیافی مانند الیاف سلولز، الیاف شیشه یا پشم سنگ مواد مناسبی برای این منظور می‌باشند اما مواد سلول بسته مانند پلی‌استایرن به دلیل قابلیت جذب پایین صدا مناسب نیستند.
کم کردن اتصالات فیزیکی بین دیوار پایه و پوشش با استفاده از اتصالات قابل ارتجاع باعث افزایش عایق‌بندی صدا در سیستم می‌گردد.
در جدول زیر جزئیات لایه پوششی و شاخص کاهش صدای ایجاد شده در چند نمونه ارائه شده است:
